თუკი თბილისიდან კახეთის გზატკეცილის 98-ე კილომეტრზე, მთავარი გზიდან მარჯვნივ გადაუხვევთ, რამდენიმე წუთში თქვენ მზერას ზღაპრული ქალაქის სილუეტი წარუდგება. რაც უფრო მაღლა ადიხართ მთის ფერდობზე, სილუეტი უფრო მკვეთრად იკვეთება და თქვენს თვალწინ მართლაც საოცარი სანახაობა იშლება. ეს სიღნაღია – საქართველოს ერთ–ერთი უმშვენიერესი ქალაქი. აქ, ქალაქის ვიწრო, ქვაფენილით მოკირწყლულ  ქუჩებზე, კარგად იგრძნობა გასული საუკუნეების კოლორიტი. განსაკუთრებით დაგამახსოვრებთ თავს არაჩვეულებრი-ვად მიმზიდველი აივნიანი სახლები, აივნების ხის აჟურული ზღუდეები, ციხე– გალავანი და უმშვენიერესი ხედი რომელიც ქალაქიდან იშლება – ალაზნის ველის უკიდეგანო სივრცე და კავკასიონის დათოვლილი ქედები.
სიღნაღი ქალაქად ჩამოყალიბდა მე–18 საუკუნის მეორე ნახევარში. ამავე დროს, 1762 წელს აშენდა 5 კმ.–მდე სიგრძის ციხე–გალავანიც, რომლის მშენებლობასაც ერეკლე II აწარმოებდა. იგი 40 ჰა ტერიტორია იკავებს, რაც სრულიად არ არის შემთხვევითი. მტრის შემოსევისას აქ ახლომდებარე სოფლების მთელი მოსახლეო-ბა იმალებოდა. თვით სიტყვა"სიღნაღი" თურქული წარმოშობისაა და ნიშნავს თავშესაფარს. ციხე-გალავანს ჰქონდა 23 კოშკი, 8 კარი, კოშკების უმეტესობას ახლომახლო მდებარე სოფლების სახელები აქვთ მიკუთვნებული. ეტყობა, სწორედ ამ სოფლების მოსახლეობა მონაწილეობდა ამ ბურჯების და გალავნის ამ ნაწილის აგებაში. გალავანი რიყის ქვით არის ნაგები, აგურის გამოყენებით; ბევრგან ჩანს ქონგურების კვალი.
გალავანი უწყვეტი იყო და ერთ-ერთი უდიდესი საქართველოს ისტორიულ ძეგლებში. დღეისათვის იგი თითქმის პირვანდელი სახით არის აღდგენილი და აქ მოსულ სტუმრებს შეუძლიათ ავიდნენ ორიარუსიან კედლებზე და სათოფურები-დან გადახედონ ალაზნის ველს. სიღნაღის გალავნის ყველაზე დიდ კოშკში, რომელსაც "მეფის ან ქიზიყის ბურჯს" უწოდებენ ჩაშენებულია მცირე ზომის წმ. სტეფანეს ეკლესია (1762 წ.), რაც საკმაოდ უნიკალური არქიტექტურული გადაწყვეტაა. ეკლესია აგებულია ე.წ. "ქართული აგურით" (ბრტყელი აგური), რიყის ქვის მცირედი შენარევით. აგურის წყობა ეკლესიისა და კარიბჭის კამარებზე ლამაზ ორნამენტულ სახეებს ქმნის. ეკლესია საკმაოდ დაზიანებული იყო, ხოლო კარიბჭის თავზე აგებული სამრეკლო დაანგრიეს საბჭოთა პერიოდში.